Ik zeg het elke keer weer, maar “wauw wauw wauw”! Wat een kennis heb ik in deze laatste lesdagen weer mogen leren.
Lesdag 5 begon in de ochtend met een stukje business school, waar we wat tips kregen van Elaine over hoe we onze ideale klant konden uitvogelen. Ze gaf ook mee om die klant een naam te geven, en voor mij ontstond toen “Eva”, maar intussen kom ik erachter dat dat op dit moment nog niet mijn ideale klant is, dus ben ik nu aan het uitvogelen wie dat wel is. Ik kom hiervoor ook graag met zwangeren in contact om gesprekjes te voren dus voel je vrij een vrijblijvend gesprek in te plannen of om een berichtje te sturen via Instagram of whatsapp!
In de middag op dag 5 kwamen Martine en Marjella (van Geboorte in Kaart https://www.jegeboorteinkaart.nl/) lesgeven over imprints die je als “being” meekrijgt op een aantal significante momenten in je bestaan, en hoe die imprints invloed hebben op je hele leven. Ze hebben ons allemaal ook een korte vragenlijst van te voren gestuurd en op basis daarvan in het klein voor ons wat momenten eruit gepakt die relevant zijn voor onze levens en ik kan jullie zeggen, dat was echt een enorme lightbulb-moment! Wauw, wat hebben zij voor fascinerende kennis bij zich en ik wil mij hier ook zeker nog meer in gaan verdiepen.
Ja, en toen brak lesdag 6 aan, de laatste alweer… Iedereen in ons clubje was wel een beetje emotioneel, we waren in de 6 lesdagen, ook al waren ze met tussenpozen van 2 weken, erg hecht geworden en hadden veel intieme dingen over elkaar geleerd. Maar goed, die dag kregen we les van Marit Dries, over hoe we kunnen gaan zorgen dat de zwangere koppels die bij ons de lessen gaan volgen zich veilig kunnen gaan voelen in de lessituatie, omdat ook daar wat intieme onderwerpen aan bod komen, kan niet anders als je lesgeeft over bevallen en postpartum!
Ik had voor mezelf bedacht/besloten dat, omdat het over dat thema zou gaan, het waarschijnlijk geen grote emotionele moeilijkheden zou geven, omdat ik dacht dat het vooral praktische informatie zou zijn. Maar toch, het eerste moment dat de emoties hoog opliepen ging het eigenlijk om iets heel kleins, we moesten groepjes maken en eigenlijk ging bijna iedereen meteen met het clubje waarmee die aan een tafel zat automatisch aan de slag, of wilden ze, maar er was 1 persoon die dacht dat het leuk was om het allemaal nog een beetje te mixen en die begon al snel te tellen (1-2-3-4-1-2-3-4-etc) wat natuurlijk ook prima kon zijn, alleen werden we toen allemaal een beetje van ons apropos gebracht. Ikzelf ben normaal iemand die in zo een situatie een stap terug doe, en afwacht wat er besloten wordt door anderen, maar deze keer had ik ernaar uitgekeken met mijn tafelgenootjes samen te werken, omdat ik daar nog niet zo veel directe tijd mee had doorgebracht, en omdat ik me in die groep vrouwen veilig voelde, besloot ik mij deze keer ook te laten horen. Uiteindelijk hebben we best lang gediscussieerd, en toen het tijd werd te besluiten hoe we het zouden doen, zei iedereen eigenlijk wel dat ze de tel-manier wilden doen of dat het ze niet uitmaakte, maar ik was toen in zo een mentale tweestrijd dat ik als enige bij de positie bleef dat ik met de mensen wilde werken waarmee ik aan een tafel had gezeten. Dit was de eerste keer dat ik mijn wil kenbaar wilde maken en ik kon dit niet loslaten. Gelukkig was iedereen hier ook begripvol in en hoewel ik het er niet mee eens was heb ik wel met de tel-manier meegedaan.
En toen was er nog moment twee, waar ik emotioneel werd ondanks dat ik niet had verwacht dat ik überhaupt emotioneel zou worden. We moesten onvoorbereid een “presentatie” of “speech” van 2 minuten geven over een onderwerp waar we weinig/niets over wisten. Dit deden we in groepjes van 3, en bij ons groepje deed eerst iemand anders haar praatje, dit vonden we allemaal erg goed gaan. Vervolgens was ik aan de beurt, maar ik liep hier door bepaalde dingen in het verleden erg in vast, ik zei vaak “eh” & “uhm” en in mijn hoofd mocht dit niet. En ondanks dat mijn groepsgenootjes zeiden dat ik echt goed bezig was kon ik het niet afmaken en daar werd ik toen erg verdrietig over. Ze hebben toen mij even getroost en toen heeft de laatste uit ons groepje haar praatje gegaan, dat naar mijn gevoel ook weer veel beter ging.
Moment drie kwam iets later weer, toen gingen we evalueren over hoe de dag tot dan toe liep en daar kwamen de tranen weer naar boven, ik heb de ongelukkige eigenschap dat ik, als ik eenmaal een keer gehuild heb op een dag, de tranen heel snel en makkelijk opnieuw komen.
Het laatste moment, waar iedereen vrij hoog zat met zijn emoties, kwam aan het einde van de dag, toen we om en om iedereen individuele complimenten gingen geven, en aangezien het ons toen ook bewust werd dat we zo afscheid zouden nemen en niet meer dit soort lesdagen zouden hebben was de sfeer erg emotioneel. Er zijn toen nog rijkelijk tranen gevloeid, maar dan wel positieve tranen (denk ik, klasgenootjes mogen graag in reacties hun ervaring delen!)
Oef, deze blog was een stuk langer dan ik had verwacht, maar wel nodig om zo uitgebreid te beschrijven. Ik zit hier nu toch ook weer met tranen in mijn ogen terugdenkend aan die laatste dag, wat was die bijzonder! Dit gun ik nog veel meer toekomstige RBVR coaches.
Nu de blogs over de live lesdagen voorbij zijn moet ik even gaan nadenken waar ik de volgende over zou schrijven, mocht je wensen voor een thema hebben dan mag je die graag in een reactie achterlaten!
Liefs,
Jessie
